Blogpost #34

Sinds de vorige blog heb ik al een paar keer de injecties gehad, afgelopen donderdag de derde keer. Ik heb wel wat beurse plekken op mijn billen maar dat is het ook wel zo'n beetje. Aan andere bijwerkingen merk ik nog niet zoveel, alleen speelt mijn korte lontje soms op. Zo ineens heel boos of ongeduldig zijn... Ik wist gelijk dat dit door de hormonen kwam (een lotgenootje gaf me de tip: waarschuw je man vantevoren! Ik heb alle drie de mannen hier in huis maar uitgelegd wat mijn korte lontje is en waar het door komt).

Verder had ik twee weken geleden ineens raar zicht met mijn linker oog. Heel wazig, en rechte lijnen zag ik niet meer als recht maar met een soort golfbeweging erin.
Het wazige zien had ik al een paar dagen maar ik heb het niet heel bewust opgemerkt. Wel tig keer mijn bril schoongemaakt omdat dat linker glas steeds zo vies was haha.
Op vrijdag viel me op dat de lijnen niet meer recht waren. Na contact met opticien, huisartsenpost en dienstdoende oogarts werd vastgesteld dat ik geen netvliesloslating hadm waar even aan gedacht werd. Maandag naar de oogarts en tig onderzoeken gehad. Zijn conclusie was: een uitzaaiing achter in het oog. Op woensdag nog een onderzoek gehad, op donderdag zat ik bij de bestralingsarts, is er een ct-scan gemaakt en een masker aangemeten voor het bestralen. En dezelfde middag nog werd ik voor het eerst bestraald... De eerste van vijf werkdagen met bestraling.
Dat zat er afgelopen woensdag op, toen heb ik de laatste gehad.

Ondertussen had ik bloed laten prikken op dinsdag en bleek mijn HB weer te laag. Donderdag bloedprikken voor bloedgroepbepaling en vrijdag van 9 tot bijna 5 in het ziekenhuis voor bloedtransfusie...

Aanstaande dinsdag word ik opgenomen in het UMCG, woensdag ik de operatie en donderdag mag ik als het goed gaat weer naar huis.

Dat waren alle feitelijke gebeurtenissen die geweest zijn en nog komen gaan. Sinds ik hoorde van de uitzaaiing in het oog en de achtbaan aan onderzoeken en behandelingen die het met zich meebracht, ben ik toch een beetje uit mijn doen. Het is ook gewoon heel veel op het moment, haast zonder tijd om dingen te laten bezinken. Voordeel is wel dat ik bijna twee weken niet met de operatie bezig ben geweest, simpelweg geen ruimte voor in mijn hoofd.
Nu denk ik wel: kom maar op met die operatie, ik wil het achter de rug hebben en ben erg benieuwd hoe het daarna gaat. Ondertussen neemt het risico op een bloeding alleen maar toe dus ik tel nu de dagen wel af...