Maandag 5 februari.
Vandaag was ik blij. De eerste week van de kuur was "zomaar" omgevlogen. Dat ging lekker. Na alle griep- en verkoudheidsperikelen was mijn energie nog niet wat het geweest was, wel wat frustrerend. Ik wil me graag weer eens wat langer dan een dag of twee "fit" voelen.
Tijdens het avondeten krijg ik wat pijn in mijn maag die snel erger wordt en uitstraalt naar mijn rechterzij. Het is ter hoogte van mijn lever weet ik. Beetje eng wel, maar wie weet heb ik lucht in mijn darmen, dat kan ook behoorlijk pijnlijk zijn. De avond en nacht blijft de pijn. Alleen als ik heel stil zit of lig is het goed te doen. Kom ik in beweging, moet ik naar de wc bijvoorbeeld, is het krom lopen. En gauw weer gaan liggen.
Dinsdag 6 februari.
Nu dan toch maar contact gezocht met "mijn" oncologie-verpleegkundige (oncopleeg) Tilly. Ze vraagt wat dingen uit en overlegt met de dok. Ze belt terug met het nieuws dat ze graag willen dat ik me meld op de spoedeisende hulp, ze zijn bang voor een longembolie. Als ik diep inadem doet het ook behoorlijk pijn, vandaar.
Op de SEH worden alle algemene onderzoeken gedaan, en een CT-scan van longen en buik. Er zijn wat verschillende ideëen over wat er aan de hand kan zijn, en een heel lang verhaal kort gemaakt: het is geen longembolie maar een grote ader in mijn buik zit bijna dicht. Eerst is het idee dat mijn lever vergroot is en dat daardoor de ader dichtgedrukt wordt. Later (dagen later) blijkt dat de vernauwing er al zat. De invoer in de lever door de slagader (aorta) is normaal maar de uitvoer is gestremd waardoor de lever gestuwd wordt en de pijn veroorzaakt. Vandaar de verminderde eetlust en de aversie tegen eten af en toe de laatste tijd. De lever drukt tegen de maag als hij vergroot is.
Ik ben opgenomen voor twee nachten en ben begonnen met fragmin, een bloedverdunner die ik elke avond moet injecteren.
Donderdag 8 februari.
's Middags mag ik naar huis! Heerlijk slapen in mijn eigen bed, wat is dat toch veel waard.
Wel moe, maar twee nachten niet super slapen hakt er ook wel in.
Vrijdag 9 februari.
Het lijkt erop dat ik een flinke verkoudheid heb opgepikt in het ziekenhuis. Hoesten, keelpijn, hoofdpijn. Eigenlijk doet heel mijn lijf zeer. De dame die schuin tegenover me lag vond het niet altijd even belangrijk om haar hand voor de mond te doen als ze hoestte...
Als ik 's middags koude rillingen krijg, en het nog koud heb onder twee dekens in mijn luie stoel lijkt het me handig om toch even de temperatuur te meten. 38.9. Shit. Ziekenhuis maar weer bellen dan. Mijn eigen oncopleeg is vrij maar haar collega gaat overleggen met de dienstdoende oncoloog en belt me terug. Ondertussen ga ik, al rillend, maar vast een tas inpakken...
Gelukkig lijken de klachten die ik heb typisch op influenza. Ik mag thuis uitzieken. Fjieuw echt waar, ik zag het al gebeuren dat ik weer opgenomen werd.
Zaterdag 17 februari.
Inmiddels ben ik al een paar dagen koortsvrij. Mijn conditie en energie zijn belabberd, ik hoest nog maar het gaat allemaal heel langzaam weer de goede kant op. Poeh wat heb ik me rot gevoeld.
De psychische nasleep van de verstopte ader was ook niet mis. De onzekerheid, waren de uitzaaiingen in de lever zo aan het groeien? Moet ik dan toch nu aan de chemo? Of is de situatie zorgelijker? Niet niks om allemaal te verstouwen.
Af en toe ben ik dan zó gefrustreerd, machteloos, verdrietig, boos en bang dat er een waas voor mijn ogen komt en ik flip (ik wacht dan wel netjes tot ik alleen ben). Er zijn een paar dingen gesneuveld in huis na een flinke trap ertegenaan. Lucht zo lekker op. Ondanks de bloedverdunners werd mijn dikke teen niet eens blauw nadat de wasmand een flinke schop had gehad. Ook dit is weer tot rust gekomen en een lieve vriendin wees me erop in het hier en nu te leven. Iets wat ik wel meer doe of probeer te doen, maar er even op gewezen worden was precies nu nodig. Het brengt rust met zich mee. In de toekomst kijken brengt me niets zonder glazen bol. Ik heb er ook geen invloed op, dus waarom me er druk om maken? Zo makkelijk als het klinkt is het niet natuurlijk, maar het is zeker helpend om mee bezig te zijn.
Ondertussen mocht ik doorgaan met de kuur, en zit deze er ook al weer bijna op! Nog drie dagen te gaan.
De zon schijnt heerlijk, ik ga er van genieten!
Ik ben opgenomen voor twee nachten en ben begonnen met fragmin, een bloedverdunner die ik elke avond moet injecteren.
Donderdag 8 februari.
's Middags mag ik naar huis! Heerlijk slapen in mijn eigen bed, wat is dat toch veel waard.
Wel moe, maar twee nachten niet super slapen hakt er ook wel in.
Vrijdag 9 februari.
Het lijkt erop dat ik een flinke verkoudheid heb opgepikt in het ziekenhuis. Hoesten, keelpijn, hoofdpijn. Eigenlijk doet heel mijn lijf zeer. De dame die schuin tegenover me lag vond het niet altijd even belangrijk om haar hand voor de mond te doen als ze hoestte...
Als ik 's middags koude rillingen krijg, en het nog koud heb onder twee dekens in mijn luie stoel lijkt het me handig om toch even de temperatuur te meten. 38.9. Shit. Ziekenhuis maar weer bellen dan. Mijn eigen oncopleeg is vrij maar haar collega gaat overleggen met de dienstdoende oncoloog en belt me terug. Ondertussen ga ik, al rillend, maar vast een tas inpakken...
Gelukkig lijken de klachten die ik heb typisch op influenza. Ik mag thuis uitzieken. Fjieuw echt waar, ik zag het al gebeuren dat ik weer opgenomen werd.
Zaterdag 17 februari.
Inmiddels ben ik al een paar dagen koortsvrij. Mijn conditie en energie zijn belabberd, ik hoest nog maar het gaat allemaal heel langzaam weer de goede kant op. Poeh wat heb ik me rot gevoeld.
De psychische nasleep van de verstopte ader was ook niet mis. De onzekerheid, waren de uitzaaiingen in de lever zo aan het groeien? Moet ik dan toch nu aan de chemo? Of is de situatie zorgelijker? Niet niks om allemaal te verstouwen.
Af en toe ben ik dan zó gefrustreerd, machteloos, verdrietig, boos en bang dat er een waas voor mijn ogen komt en ik flip (ik wacht dan wel netjes tot ik alleen ben). Er zijn een paar dingen gesneuveld in huis na een flinke trap ertegenaan. Lucht zo lekker op. Ondanks de bloedverdunners werd mijn dikke teen niet eens blauw nadat de wasmand een flinke schop had gehad. Ook dit is weer tot rust gekomen en een lieve vriendin wees me erop in het hier en nu te leven. Iets wat ik wel meer doe of probeer te doen, maar er even op gewezen worden was precies nu nodig. Het brengt rust met zich mee. In de toekomst kijken brengt me niets zonder glazen bol. Ik heb er ook geen invloed op, dus waarom me er druk om maken? Zo makkelijk als het klinkt is het niet natuurlijk, maar het is zeker helpend om mee bezig te zijn.
Ondertussen mocht ik doorgaan met de kuur, en zit deze er ook al weer bijna op! Nog drie dagen te gaan.
De zon schijnt heerlijk, ik ga er van genieten!
