Het was een poos heel rustig hier. Lang was het: geen bericht is goed bericht. Tot afgelopen 5 april. Ik heb weer een bloeding gehad van een spatader in mijn slokdarm. Vorig jaar heb ik dat ook gehad.Ik begon thuis bloed te braken, Michael heeft 112 gebeld en het was hup in de ambulance en op naar het ziekenhuis. Via de spoedeisende hulp naar de IC waar ze een gastroscopie hebben uitgevoerd, bandjes om twee spataderen gelegd en ik heb bloed gekregen. Ik knapte zo'n beetje weer op en op donderdag 11 april mocht ik weer naar huis.
Dat was van korte duur.
Zondag 14 april begon ik s'ochtends vroeg weer bloed te braken. Het bloedde veel en snel. Ik kon dit keer niet zelf de trap af en in de ambulance stappen. Ik was natuurlijk ook nog verzwakt van de week ervoor.
Om een lang verhaal kort te maken: het is erg spannend geweest die ochtend. Michael, mijn ouders, broer en natuurlijk de jongens werden voorbereid op het ergste. Mijn bloeddruk was zo laag dat ik me heel, heel ellendig voelde en niet meer goed kon zien. Net of het heel hard sneeuwde.
Na een paar uur was het vrij stabiel en ging ik toch weer naar de IC en kreeg ik weer een gastroscopie. Daar zagen ze dat één van de bandjes van een spatader was gegaan. Zo'n bandje kunnen ze niet twee keer op dezelfde plek aanbrengen, dit keer is het een soort van gelijmd.
Tijdens de opname begon ik, net als vorig jaar, vocht vast te houden in mijn buik. na echo's, een ct-scan en een petscan is het nu zo dat ik een drain heb om dat ascitesvocht af te laten lopen. Dat gaat in etappes omdat je heel naar kan worden als zoveel vocht ineens afloopt. Er zijn al liters en liters vocht afgelopen. Dit zat niet allemaal tegelijk in mijn buik, want als het kraantje van de drain dicht zit loopt het vocht langzaam weer op.
En nu?
Op alle scans is te zien dat de ziekte zelf nog steeds mooi stabiel is (gelukkig!) Er wordt nog wat aan verschillende medicijnen gesleuteld en de komende drie, vier dagen kijken we wat voor effect dat heeft. Nog even niet naar huis dus, daar was ik eigenlijk wel aan toe. Nog even volhouden...
Een vrij feitelijke blog, daar ben ik me van bewust. De afgelopen weken waren zo'n achtbaan aan (heftige) emoties dat ik het op dit moment niet eens op papier kan zetten allemaal.
