Ik zit, voor de tweede keer deze week, een broodje te eten in het centrum. Gisteren met mam en vandaag alleen. Ik heb een plekje binnen maar zit wel heerlijk in de zon. Wat toch een verwennerij dat ik dit kan doen bedenk ik me. Her en der buiten zie ik mensen die zich (naar het werk?) haasten terwijl ik hier in alle rust van mijn broodje zit te genieten.
Ik ben op controle bij de oncologe geweest. Ik begin vandaag met kuur nummer 14. Zij is net zo blij als ik dat ik al zo lang met dit middel kan doen. De bloedwaarden blijven stabiel, leverwaarden schommelen wat net als altijd. De tumormarker wordt niet elke keer bepaald, en dit keer dus ook niet.
Maar het wordt wel weer tijd voor een APK-tje. Omdat ik wat pijnklachten in mijn rug en heup heb (en twee voelbare verdikkingen die vanalles kunnen zijn), krijg ik ook een botscan. Bij de volgende afspraak, over 5 weken krijg ik daar de uitslagen van. Tegen die tijd is het vast weer heel spannend en voel ik vanalles en heb ik vanalles bedacht wat het dan zou kunnen zijn, maar dat moment stel ik altijd maar zo lang mogelijk uit. Het is echt geen doen om 5 weken in de zenuwen te gaan zitten om misschien wel niks.
Komend weekend gaan we onze puppy Bobbie ophalen en ik vermoed dat ik, zeker in het begin, niet eens tijd hèb om te piekeren.
Oh wat waren de jongens blij toen ze hoorden dat we een hond krijgen. Tot tranen aan toe, zo gelukkig. En natuurlijk hou ik het dan ook niet droog, emo-kippie haha. We gaan ervan genieten!
Volgende keer foto's van Bobbie :-D
