Toen ik eindelijk weer naar huis mocht was ik nog erg moe en verzwakt. 15 mei heb ik een controle gastroscopie gehad. Er werden maar liefst 5 bandjes geschoten. Daarna weer lekker mee naar huis en weer drie dagen op een vloeibaar dieet. Thuis heb je dan toch wat meer variatie dan in het ziekenhuis, ik heb een paar keer een fruit-yoghurt smoothie gemaakt.
Maar met de bandjes die geschoten zijn, kwam ook de angst terug. Bang dat er een bandje af zou gaan (want dat is dus gewoon een risico) en ik weer enorm zou gaan bloeden. Bang om weer "vast" voedsel te gaan eten, bang voor scherpe of harde stukjes in het eten.
We hebben ook besloten om bij het UMCG advies in te winnen over een eventuele shunt en of dat een optie zou zijn voor mij. Voor wat betreft de MDL-artsen ben ik nu inmiddels "over" naar Groningen, het oncologische gedeelte blijft bij mijn vertrouwde dok hier in Emmen.
Het standaard stappenplan van Groningen is om eerst zelf een gastroscopie te doen. Dat gebeurt deze maand nog. Zo kunnen ze èn zelf beoordelen hoe het eruit zien, èn kijken hoe alles waar een bandje om geschoten was is geheeld. En eventueel nieuwe bandjes schieten (ik zie er nu al tegenop). Het zou kunnen dat deze procedure een paar keer herhaald moet worden en dat daarmee de spataderen opgelost zijn. Als dat niet het geval is, wordt er verder gekeken.
Eigenlijk al die tijd dat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen, kom ik niet echt op krachten. Mijn energie blijft laag, ik ben heel snel duizelig en voel me slapjes. Nu heb ik verschillende medicijnen waar je een paar weken aan zou kunnen moeten wennen, waarna ik me beter zou gaan moeten voelen. Nou, er zijn wel een aantal weken om nu en het blijft over het algemeen hetzelfde. Dus, na telefonisch overleg met de oncologisch verpleegkundige, gisteren bloed laten prikken op het HB. En ja hoor, gewoon dikke vette bloedarmoede. Goh, wat ben ik blij dat dit de reden is! Morgen check ik een dagje in, in het ziekenhuis en krijg ik bloed. En dan voel ik me hopelijk snel beter!
