Afgelopen weekend ben ik weer begonnen met contrastvloeistof drinken voor de CT-scan van mijn buik, hart en longen op maandag. Het blijft een verschrikkelijk vies goedje, waar ik in totaal drie, vier dagen last van mijn darmen van heb. De scan ging prima, stelt niet veel voor. Je ligt op zo'n smal bankje en wordt door een smal tunneltje geschoven. Ondertussen vertelt een stem je wanneer je moet inademen en adem vasthouden, en wanneer je weer mag door ademen. Dan komt er een verpleegkundige binnen die het infuus opendraait voor nog meer contrastvloeistof, en ga je nog een keer op dezelfde manier door het tunneltje. Piece of cake. Gewoon stil blijven liggen, dat lukt wel.
Vanmorgen ben ik met de wind in de rug op de fiets naar het ziekenhuis gevlogen, lekker zulk stormachtig weer. Eerst even bloedprikken en dan nog een uur wachten op de afspraak met de oncologe. Ik heb eigenlijk de hele tijd geen last van zenuwen gehad, tot het moment dat ik in de wachtkamer zit. Beroerd van de spanning weer. Bah. Eigenlijk zou ik het liefst vanaf het aanmelden bij de balie direct doorlopen naar de arts.
Maar goed. De uitslag. De oncologe was positief, de tumoren zijn allen niet gegroeid. Stabiel dus. De radioloog zag wel een positieve verandering/reactie van het leverweefsel, dus het kan maar zo zijn dat de volgende keer op de scan te zien is dat de tumoren toch kleiner zijn geworden. Heeft ook te maken met de andere hormoontherapie die ik sinds augustus krijg, in combinatie met de Palbociclib. Het duurt vaak lang voordat daar de resultaten van te zien zijn.
Verder heeft de ervaring geleerd dat mijn bloed, telkens na drie weken Palbociclib, twee weken nodig heeft om te herstellen en weer door te mogen gaan met de volgende kuur. Het was de vraag of ik door zou gaan met 100mg of toch over zou stappen op 75mg. Ze heeft uitgerekend dat in 5 weken 100mg net een paar mg meer is per dag dan 75mg in 4 weken. Dus vandaar het nieuwe schema: 3 weken Palbociclib (100mg), 2 weken pauze.
En hoe zat ik erbij in de spreekkamer met dit nieuws? Eerst vond ik het een domper, ik was teleurgesteld want ik had minstens verwacht dat de tumoren geslonken waren. Maar na de uitleg van de doc, dat stilstand of krimp onder de streep niet veel uitmaakt, kon ik het positieve wel zien van deze uitslag. Tranen gedroogd, neus gesnoten en weer door. Ik ben tenslotte wel mooi al vanaf augustus onderweg met de Palbociclib en absoluut niet slechter af dan toen. Manlief en ik hebben samen nog een kopje cappuccino gedronken (ik met een lekker stukje brownie) en toen kon ik met de kop in de wind weer richting huis (hij was later in de auto gekomen).
Al met al kunnen we zo wel prima de feestdagen in!
