Zaterdag 26 mei mocht ik naar huis. De drain is verwijderd, nu door een arts die hem er in één goeie beweging uit trok. Ik zag sterretjes van de pijn maar het was wel snel achter de rug. Iets met zachte heelmeesters, zo'n arts had ik vorige keer. Een schat van een man maar oei, stukje bij beetje die drain eruit is echt geen doen...
En hoe het verder ging de afgelopen weken? Ik heb gemerkt dat ik niet heel snel opknap van alles wat er gebeurd is. Ondertussen gaat de "gewone" behandeling ook nog door natuurlijk, waar ik sowieso al moe van werd. Ik heb meer hulp moeten vragen en plannen aan moeten passen (zo ook de mensen om me heen) wat ik de ene keer beter kan dan de andere. Gelukkig hebben we een fijn netwerk om ons heen om dingen op te vangen, mee te gaan naar afspraken etc.
Het werd toch ook echt wel tijd om bijvoorbeeld mijn uitvaart vorm te geven. Er is iemand van Monuta bij ons geweest en alles wat ik/wij al besloten hebben, ligt al vast. Nu zijn er nog genoeg dingen om over na te denken, wie willen we allemaal een kaart sturen en al dat soort dingen.
Ook ben ik nog eens met onze huisarts in gesprek gegaan over euthanasie en we hebben met betrekking tot verzekeringen dingen uitgezocht. Het klinkt vast heel heftig zo allemaal ineens opgenoemd maar ik was er echt aan toe om deze dingen te regelen. En ook al is nog niet alles bedacht en vastgelegd, het brengt al veel rust nu dit in werking is. Toch ook wel vreemd hoor, af en toe zat ik er met kippenvel bij, te praten over hoe bepaalde dingen zullen gaan of geregeld zijn maar dat ik er dan niet meer bij ben. Gelukkig is het nog niet zo ver!
Geweldig dat jullie in staat zijn om jouw uitvaart te regelen Andrea.Wij hebben ook alles al geregeld voor Marietje en dat heeft ons veel voldoening gegeven.DIEP RESPECT VOOR JOU EN DEGENE DIE HIER DIREKT MEE TE MAKEN HEBBEN.
BeantwoordenVerwijderenHeftig Andrea maar dapper van jullie beide. kan me ook voorstellen dat het jouw/jullie rust geeft. Geniet van je mannen meid.
BeantwoordenVerwijderenOp een bepaald moment ben je er aan toe. De een wat eerder, de ander later, om de dingen te regelen die nu een keer geregeld moeten worden. Fijn dat het je wat rust geeft Andrea. Maar ook jammer dat het opknappen zo moeizaam verloopt.
BeantwoordenVerwijderenAls ik je verhaal lees, voelt alles dubbel. Het kan en mag niet. Dit is onrechtvaardig. Daarnaast kan ik me voorstellen dat ook aan het vechten een einde komt. De pijn, de vele behandelingen, de zorgen om jezelf, je man en de kinderen. Het is een worsteling. Ik voel enorm met je mee, ben blij je ontmoet te hebben en bewonder je moed. Dat het einde draaglijk wens ik je toe. Fijn dat alles is geregeld en dat je er nog steeds bent. Nog een hele poos hoop ik!!
BeantwoordenVerwijderen