Dipper de dip

Allereerst de allerbeste wensen voor iedereen, voor het nieuwe jaar!

Wat een achtbaan aan emoties is het, als je de diagnose krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent. De laatste weken heb ik een flinke dip achter de rug, ondanks de positieve uitslag van de scan eerder deze maand.
Het was moeilijk om voor ogen te houden waar ik dankbaar voor mag zijn, het belang van doelen stellen (korte termijn, dat wel), en waar ik het eigenlijk nog voor doe allemaal.

Ik denk dat het een groot verschil is met vijf jaar geleden, toen ik nog curatief behandeld werd. Kom maar op met die chemo's, bestralingen en operaties. Daarna nog tien jaar hormoontherapie, ja hoor. Tien jaar was wel heel lang (uiteindelijk heb ik vijf jaar alleen hormoontherapie gehad, voor de uitzaaiingen), en vaak heb ik er ook tegenaan geschopt. Had veel last van opvliegers en stijve gewrichten. Voelde me lichamelijk minstens twintig jaar ouder. Pittig was het, maar de angst voor uitzaaiingen zorgde er voor dat ik toch maar doorging. Uiteindelijk zat er een eind aan het verhaal, aan alle behandelingen. Op een keer zou het klaar zijn en dan had ik er in elk geval alles aan gedaan om niet opnieuw ziek te worden. Gelukkig hoef ik mezelf niet voor mijn hoofd te slaan dat ik bepaalde behandelingen niet of slechts deels heb gedaan. 

Heel langzaam klim ik weer uit het dal. Komen er voorzichtig weer kleine genietmomentjes voorbij zonder een bittere bijsmaak. Hopelijk blijf ik op de goede weg. Inmiddels heb ik wel de intake bij het Behouden Huys gehad, dus daar zit ook (eindelijk) wat schot in.

Voor nu heb ik nog 6 capsules te gaan voor ik de twee rustweken weer verdiend heb. Ik tel de dagen af!